Het is zover
Na 4 weken de wereld op zijn kop, is het zover. Vandaag is Hilde begonnen met haar eerste chemo. De rode vloeistof druppelt met een angstaanjagende snelheid door het infuus haar lichaam in. De zusters zijn lief en attentvol, maar het is ook een beetje een vreemde setting. In een klein zaaltje met 4 andere patiënten. Ineens bekruipt mij het gevoel alsof kanker heel gewoon is, alsof het doodnormaal is. Dat voelt heel tegenstrijdig.
Het zijn bijzondere weken geweest. Zelf voel ik het alsof ik samen met Hilde over een koord aan het lopen ben, die gespannen is boven een immens hoge afgrond en alleen ik heb een veiligheidslijn. Terwijl ik dit schrijf wordt de volgende zak er al weer aangehangen. Langzaam trekt de rode vloeistof weg en maakt plaats voor het goedje uit de nieuwe zak.
Na een beetje een rustige week vorige week, startte deze week al met het gevoel dat het aan het einde van de week zou gaan gebeuren. Met de dag nam de spanning toe en de hoeveelheid slaap af. Hilde is vooral heel benieuwd of angstig juist over hoe ze gaat reageren. Doodsbenauwd dat ze er heel ziek van wordt en vol hoop dat het mee zal vallen. We zullen het de komende dagen gaan ontdekken. Terwijl ik dat denk gaat de eerste patiënt al weer naar huis, het is pas 10.15 uur. Het infuus gaat er uit, de meneer stapt uit zijn stoel en stapt fier uit de kamer. Tot over 3 weken. Weer bekruipt mij dat gevoel alsof het allemaal doodnormaal is. Hilde zit rustig en observeert. Tegenover haar zit een jonge vrouw, van ongeveer dezelfde leeftijd en naast haar een oude en een wat oudere vrouw.
De afgelopen weken en zeker de afgelopen dagen is Hilde overladen met kaartjes, lieve berichtjes en prachtige bloemen. Het is een bijzondere ervaring zoveel warmte en liefde te ervaren en het doet Hilde erg goed (mij ook trouwens). Ook van mensen die misschien wat verder af staan komen berichtjes waar de tranen van in mijn ogen rollen. Bijzonder hoe krachtig de verbinding kan zijn tussen mensen wanneer er ellendig nieuws is. Waarom hebben wij als mens ellende nodig om zoveel warmte, liefde en compassie vrij te laten komen? Dat is een vraag die ik me dan stel, bij mezelf voorop.
Hé, een bekende stem, het is Levi die komt vanuit school even kijken. Vanmorgen was hij al verdrietig want hij wil graag weten wat er nou precies met Hilde gaat gebeuren. Hilde had een briefje gemaakt naar de meester en nu kwam hij samen met Myrthe even polshoogte nemen. Ze worden op hun wenken bediend en krijgen een kopje thee. Hilde begint weer te piepen, tenminste haar infuuspomp. Er is weer een zakje leeg en het is weer tijd om te spoelen. Langzaam glijdt de tijd voorbij. Het ziet er allemaal zo onschuldig uit, alsof je bij de kapper zit. Rustig wachten, de laatste roddels via de Privé en Story tot je nemen en nog geen flauw idee wat je de komende uren en dagen staat te wachten. Misschien wel niks.
Nu komt de diëtiste weer binnen. Waar rekening mee te houden tijdens de chemo. Allemaal redelijk logische dingen. Op het moment dat Hilde vraagt of het slikken van de vitaminen oké is, slaat het gesprek een beetje om. Weer die klassieke één-dimensionale denkwijze die het medische wereldje zo kenmerkt. Stoppen met alle vitaminen want ze weten niet wat het doet. We hebben allebei een naar gevoel bij hoe het gesprek uiteindelijk verlopen is. We parkeren het even en denken er zelf nog even over.
Inmiddels is het een komen en gaan van patiënten. Er heerst best een vrolijke opgewekte stemming. Er wordt veel gepraat en gelachen. Hilde is nu aangesloten aan het laatste zakje. Deze kan een reactie in het lichaam veroorzaken. Daar wordt ze even voor gewaarschuwd. Ze wordt scherp in de gaten gehouden want zodra ze een keer de armen om zichzelf heenslaat, komt er een zuster om haar bloeddruk en haar temperatuur te meten. Hilde is een beetje raar in haar hoofd en wordt een beetje kortademig terwijl ze haar 4e kop thee wegwerkt. Ze gaat nu ook voor de 3e keer naar de WC. Ze is toch wel heel erg wiebelig. De zuster besluit de toediening toch even te stoppen en even te kijken of de klachten minder worden. Daarmee kunnen ze vaststellen of juist uitsluiten dat het om een reactie op de chemo gaat.
We praten nog even na over het gesprek met de diëtiste en Hilde maakt zich een beetje boos, een beetje erg boos. De zuster grijpt in. Ze moet even gaan rusten want dit helpt niet. Even achterover en de ogen dicht zegt ze, dan kent ze Hilde nog niet. Achterover is goed, maar ogen dicht, echt niet!
De kuur is inmiddels weer voortgezet, zij het iets langzamer. Ze heeft minder last nu. Nu is het wachten, wachten en nog eens wachten. Langzaam komen wat voorzichtige gesprekjes met andere patiënten op gang. Inmiddels is het 13.00 uur geweest en de pomp heeft nog 20 minuutjes nodig en daarna nog naspoelen, nog even geduld dus.
Inmiddels weer thuis. Hilde voelt zich niet helemaal lekker en luistert voor het eerst in 20 jaar naar mij als ik zeg dat ze even lekker een slaapje moet gaan doen. De ontlading is zichtbaar. Nu hopen dat het allemaal een beetje mee zit voor haar.
Voor mij zijn deze stukjes om mijn emoties een beetje onder controle te krijgen en op sommige momenten heb ik zo een waanzinnige drang om die emoties aan het papier toe te vertrouwen, dat ik maar besloten heb een soort van dagboek of weekboek bij te houden. Hilde leest de stukjes ook graag. Normaal zou ik zeggen dat dat dan een feest van herkenning is. Die herkenning is er absoluut, alleen dat feest is er dan nu ff niet bij.
Hilde kwam zelf met de suggestie om er een soort van blog van te maken, dus we hebben besloten op die manier onze belevenissen op te schrijven en ook te delen met al die lieve, zorgzame en compassievolle mensen om ons heen.