Een vluggertje

Het huis is de afgelopen dagen gevuld met enorme hoeveelheden bacillen door snotterende, niezende, hoestende en snuitende mensen. Stomen, neusspray en paracetamol, het zijn de belangrijkste ingrediënten van het ritme van de afgelopen dagen, behalve voor Hilde. Zij, aan de vooravond van haar vierde chemokuur, zou toch het meest vatbaar moeten zijn, maar niets lijkt minder waar. Zij voelt zich goed en gisteren zei ze tegen mij dat ze het gevoel had dat haar bloedwaarden weer beter zouden zijn dan de afgelopen keer en dat bleek ook zo te zijn.

Na het goede nieuws van de MRI hadden we even rust. Rust in de vorm van afstand nemen van de borstkanker, even gas terugnemen en even bezig zijn met andere dingen. De kerstdagen en oud & nieuw waren voor Hilde een welkome afwisseling en gezelligheidsdier als ze is heeft ze volop genoten. Bijeen zijn met familie, leuke uitjes met vriendinnen, bij Noah kijken die mee deed aan een volleybaltoernooi in Apeldoorn en zo meer.

Zo synchroon als we de afgelopen maanden samen zijn opgetrokken, zo anders was het in de afgelopen weken. De rust gaf mij juist een soort van onrust. Een beetje verwarrend. De spanning was er even af en dat zou fijn moeten zijn, maar in plaats daarvan miste ik die spanning juist een beetje. De spanning die op een prettige manier meester van je maakt wanneer je in een flow zit en dan ineens…….. ineens is die spanning weg en is die flow weg. Ineens kwam de moeheid en het gevoel van onoverwinnelijkheid deinde beetje bij beetje weg. Allemaal niet zo spannend, maar het duurde wel even voordat ik het begreep en tot die tijd werd ik er juist onrustig van.

Hilde heeft nooit iets gehad met 1 januari. Nieuwjaarsdag is zeker geen dag die voorkomt in haar top-10 van leukste dagen van een jaar, waarschijnlijk wel in de top-1 van minst leuke dagen. Met het omslaan van zondag 31 december naar maandag 1 januari kwam het vizier ook weer op de aanstaande vierde chemokuur te staan. Dat maakte voor haar nieuwjaarsdag nog meer dan ooit een sombere dag. Gelukkig was die dag zo voorbij. Dinsdag was het alweer bloed prikken en liep de spanning nog weer verder op. Omdat de Taxoterre er vanaf wordt gehaald en ook een aantal van de medicijnen die ze ter ondersteuning kreeg, vindt ze het heel spannend. Bijna weer zo spannend als de eerste keer. Hoe gaat ze reageren? Je zou verwachten dat ze minder bijwerkingen gaat hebben, maar is dat ook zo? En zal het herstel zonder “de prik” ook goed gaan?

Chemodag nummer vier kondigt zich al vroeg aan. Waar de vorige kuur de sneeuwvlokken voor een serene stilte zorgde, werd deze kuur ingeluid door een nachtelijke storm die de regen bij tijd en wijle met enorme snelheden en een brute woestheid tegen de ramen aan smeet. Slapen in dit geweld viel niet mee, dus de ochtend begon al vroeg.

Kwart voor negen werden we weer verwacht. Omdat de kuur een paar dagen was uitgesteld zien we allemaal nieuwe gezichten. Nieuwe gezichten van oude mensen en dan valt Hilde ineens erg op als jong broekie. We kregen gelijk de datum voor de volgende kuur alweer door en die is dan gewoon weer “teruggezet” naar de vrijdag. Dat hadden we ook gevraagd omdat we er op aansturen dat we eind februari toch lekker een weekje naar Oostenrijk kunnen afreizen. Dat wordt ook heel erg gestimuleerd, om het herstel te bevorderen. Voor de volgende ronde betekent dat wel dat de hersteltijd slechts 2,5 weken bedraagt. Mocht alles goed gaan dan heeft Hilde voor het verstrijken van de maand januari al vijf van de zes chemo’s achter de rug.

Vanmorgen hing ze al snel weer aan de slangetjes. Alhoewel de dosering van de overgebleven twee middelen iets opgehoogd was, scheelde het ontbreken van Taxoterre heel wat qua tijd. Om 9.00 uur was Hilde weer connected en om 10.30 uur reden we weer huiswaarts. Met recht een vluggertje…

Hilde leest altijd als eerste het verhaaltje. Ze “keurt” dan of het verhaal klopt en of er geen dingen in staan die ze liever niet wil. Zo ook vandaag…… en dan schiet ze ineens vol. Het besef dringt tot haar door dat we weer verder gaan waar we gebleven waren en dat steekt een beetje schraal af bij haar gevoel van rust van de afgelopen weken. Al vier gehad en nog twee te gaan, ondanks de opstartperikelen komen we weer op gang en beginnen we stap voor stap weer synchroon te lopen.

Ook de hond heeft in de gaten dat we weer begonnen zijn. Hilde heeft haar plekje op de bank weer ingenomen en Freckle wijkt niet van haar zijde.