Elk nadeel heb zijn voordeel
Cruijff zei het al: “Elk nadeel heb zijn voordeel”. In dat kader liepen Hilde en ik afgelopen week een rondje met de hond en bedachten we welke voordelen er zitten aan de chemokuur. Met een lach en een traan hebben we zoveel mogelijk dingen bedacht die je als voordeel zou kunnen omschrijven, een paar willen we jullie niet onthouden.
Wat meer praktische dingen zijn bijvoorbeeld: geen haar, dus geen verstopte afvoer in de badkamer, maar ook veel minder shampoo en conditioner nodig. Geen haar betekent ook geen haar föhnen en dus veel sneller klaar bij het aankleden. Geen haar op andere delen van haar lichaam scheelt ook weer allerlei scheerbeurten. Hilde heeft geen last van puistjes meer, haar huid is nog nooit zo mooi egaal geweest. Puistjes hebben het lef niet meer om zich op haar huid te nestelen. Detoxen van het lichaam, dat gaat dus gewoon vanzelf.
Wat meer filosofische dingen zijn dat we veel meer met elkaar praten, dat de factor tijd niet meer zo aanwezig is, dat we vrijwel alles nog doen wat we deden, maar toch veel meer rust ervaren, dat in onze omgeving veel liefde en warmte is vrijgekomen uit verwachte, maar zeker ook onverwachte hoek. Het belangrijkste voordeel voor ons is echter dat wij ervaren dat de intensiteit van leven heel erg is toegenomen. De emoties zijn veel sterker met dalen die dieper zijn, maar ook met up’s die juist weer hoger zijn. Alsof het leven hiervoor wat meer afgevlakt was.
En zo zijn er nog heel veel meer dingen te noemen. Het was vooral leuk om samen op die manier te kijken naar Hilde haar ziekteproces. En misschien is dat ook wel waarom het best heel goed gaat. We hebben met de jongens al geleerd dat het geen zin heeft alleen naar “boven” te kijken naar hoe mooi het had kunnen zijn. Het helpt ons juist om te relativeren en dus ook naar “beneden” te kijken. Zwelgen in zelfmedelijden heeft ons nooit wat gebracht en dus hebben we geleerd om in elke situatie snel te schakelen en de koe bij de horens te vatten. We zeggen ook zelf steeds dat we met alle perikelen rondom de jongens een stevige vooropleiding hebben gehad en dat we nu met Hilde bezig zijn ons examen af te leggen. Wanneer we dat gehaald hebben dan zijn we officieel gecertificeerd om te leven.
Aanstaande vrijdag staat kuur nummer vijf voor de deur. Daarna is er nog maar eentje over om weg te strepen. De afgelopen weken waren anders, behoorlijk anders. Hilde was door de aangepaste kuur minder ziek, maar ze was vooral vermoeider en het herstel kostte haar veel meer energie. Ze bleef, doordat ze niet zo goed wist wat ze moest verwachten, wat langer in haar koppie ronddwalen met daarbij oneindig veel tranen en verdriet. Het feit dat het ritme anders was doordat ze nu op een woensdag de kuur had gehad in plaats van op een vrijdag, hakte er ook behoorlijk in. Waar ik eerder al last had van het onderbreken van het ritme door het uitstellen van de vierde kuur, had Hilde er dus pas na de vierde kuur veel last van.
Uiteindelijk ging het na de moeizame start gelukkig weer de goede kant op. Ze merkt wel dat ze elke ronde een stapje verder terug moet zetten. Aan de andere kant zegt ze ook dat als ze op voorhand had geweten dat het zo zou lopen zoals het nu gaat, dan zou ze er zonder aarzeling direct voor hebben getekend.
Inmiddels wordt de agenda in een hoog tempo gevuld met allerlei nieuwe afspraken. Naast de afspraken met de specialisten in Harderwijk, reizen we de 31e januari af naar Utrecht. Dan krijgen we de uitslag te horen van het genetisch onderzoek. Dat zal nogal wat invloed kunnen hebben op de vervolgstappen en juist daarom toch best spannend. Verder staat op 5 maart de volgende MRI gepland en op korte termijn wordt ook de datum voor de operatie al vast ingepland. Het einde van de eerste etappe komt langzaam in zicht.