In het zicht van de haven
Vrijdagmorgen, kuur nummer vijf. We waren gevraagd om iets vroeger te komen. Hilde haar bloedwaarden waren niet goed en ze wilden vanmorgen nog een keertje bloedprikken. Haar ijzerwaarden zijn prima, maar haar neutrofielen (waarde om de weerstand aan te geven) zijn te laag. Veel te laag. De gedachte was dat vandaag nog eens meten zou betekenen dat de waardes weer iets hoger zouden zijn. Daar werd dan ook vanuit gegaan en kort na het afnemen van het bloed werd ze dan ook al aan de chemicaliën gehangen. Toen de eerste zak er al half doorheen was, kwamen de bloedwaarden van vanochtend binnen. Haar neutrofielen waren nog verder gezakt. Eigenlijk mocht ze geen kuur hebben vandaag, maar de kuur werd toch afgemaakt. Om de aanmaak van witte bloedlichaampjes weer te stimuleren krijgt ze toch weer een prik. Dat betekent weer iets zieker, maar als het goed is ook weer iets sneller herstellen.
Dat terwijl Hilde afgelopen week nog tegen mij zei dat ze zich goed voelde en het idee had dat haar bloedwaarden in orde waren. Niet helemaal dus. Ze mag zich nu even niet in grote groepen mensen begeven en geen zieke mensen ontmoeten, zei de verpleegkundige. Dat past niet helemaal in het beeld wat wij zelf hadden. De afgelopen weken is Hilde juist de enige geweest die niet vatbaar bleek voor verkoudheid en griep en ze voelt zich ook gewoon goed, wel meer vermoeid dan eerder, maar toch gewoon goed.
Wanneer we het er over hebben raakt Hilde weer vervuld met verdriet. Het is het verdriet van de machteloosheid. Steeds, of misschien wel juist, op dit soort momenten is er weer dat gevoel van machteloosheid. Machteloos omdat ze niet alles kan beïnvloeden en machteloos omdat haar lichaam (weer) niet doet wat ze gewend is dat het doet.
Thuis aangekomen was het eerste wat ze deed de rode stift pakken. Met twee ferme pennenstreken werd een rood kruis gezet door nummer vijf van de kuren. Nog eentje te gaan op 9 februari. Nu breekt er weer een periode aan van ziek zijn, veel slapen, zich laten verzorgen en even een stapje terug doen. Levi heeft daar een geheel eigen beleving bij. Van de week zei hij, nadat hij hoorde dat Hilde vandaag weer een kuur zou krijgen: "yesss, dan is het weer net een hotel thuis…." Hij doelt dan op alle extra zorg en liefde die we steeds in de eerste week na een kuur mogen ontvangen. Het eten wordt dan verzorgd, de was wordt gedaan, het huis wordt schoongemaakt en zo nog veel meer. Net een hotel dus… Maar dan wel een hotel met hele lieve medewerkers.
Donderdag hadden we nog een communicatie-medewerker van het ziekenhuis op bezoek. Hilde was gevraagd of ze haar verhaal wilde delen via de website, social media en andere communicatiekanalen. Gisteren heeft ze haar verhaal verteld en omdat één en ander toch allemaal al via onze blogs te lezen is, kregen we gisteren ook de vraag of ze Hilde en haar proces mogen blijven volgen. Nu bijna klaar met fase 1, dan komt fase 2, de operatie, fase 3, de bestraling en tot slot de langstdurende fase 4, het herstel. Hilde vindt het prima, het zou mooi zijn wanneer het anderen kan helpen een beetje voorbereid te zijn wanneer ze geconfronteerd worden met borstkanker.
De laatste loodjes en in het zicht van de haven staan we op het punt om fase 1 af te tikken. Nog eentje…