Veel gebaren en nare woorden

Vanmorgen werd ik op de binnenbaan van een rotonde ingehaald door een haastige automobilist die vervolgens rechtdoor ging en mij de weg afsneed. Nou schrik ik niet zo snel meer van dergelijk gedrag. Waar ik wel heel erg van schrok was mijn eigen reactie. Ik zat schreeuwend in de auto en heb die automobilist getrakteerd op veel gebaren en hele nare woorden. Niet dat hij er veel van meegekregen heeft waarschijnlijk, maar ik schrok echt van mijn eigen reactie. Dat is niet wie ik ben of hoe ik me normaal gesproken gedraag. En toch gebeurde het.

Het past wel een beetje in het plaatje van de laatste tijd. Alle clichés lijken waar te zijn. We zijn aanbeland bij de laatste chemokuur. Van te voren hebben we veel verhalen gehoord dat de laatste kuren het zwaarst zijn, maar tot nu toe ging het allemaal best heel goed. Hilde kijkt heel erg tegen de laatste kuur op. Ze is er helemaal klaar mee en wil niet nog een keer ziek gemaakt worden, ze wil niet weer teruggeworpen worden. Het spookt meer en meer in haar koppie en ze is vermoeider dan eerder. De tegenslagen kosten daardoor iedere keer weer meer tijd en energie om te verwerken.

Zo ook vorige week. Het nieuws dat Hilde haar borstkanker genetisch bleek te zijn hebben we redelijk relaxt aangehoord op die bewuste woensdag. De donderdag er na kwam het nieuws uiteindelijk toch nog hard binnen. Het besef dat dit nieuws mogelijk consequenties heeft voor mensen dicht om ons heen, landde eigenlijk nu pas echt. Ook het besef dat Noah en Levi weer wat extra’s meegekregen hebben in hun rugzak, was lastig te accepteren. Wat is er ons toch veel aan gelegen om die rugzakken van die jongens over te nemen, maar zo werkt het helaas niet. Hilde was ook behoorlijk van haar padje af. Haar veerkracht heeft zo langzamerhand toch wel wat deukjes opgelopen en die van mij erbij. Van het weekend hadden we een beetje ruzie, om niets uiteraard, maar wel weer een mooie aanleiding om naar elkaar wat dingen uit te spreken die we allebei bewust of onbewust een beetje weg-relativeren. Allebei wat korte teentjes, vermoeid en hopend dat die zesde kuur heel snel voorbij is zodat we ons kunnen focussen op fase 2, de operatie.

Daarover hebben we dan juist wel weer heel erg gelachen. De reconstructie van Hilde haar borsten zal waarschijnlijk gaan plaatsvinden met lichaamseigen materiaal. Dat is een hele mooie beschrijving voor wat overtollig lichaamsvet. Indien mogelijk wordt uit de buik vetweefsel gehaald. Aangezien Hilde tijdens haar kuren een klein beetje aangekomen is ga ik regelmatig achter haar staan, pak ik haar met twee handen bij haar buik en voel dan hoeveel er al beschikbaar is en welke cup-maat ze daarvan zouden kunnen maken. Een beetje macabere humor misschien, maar het helpt ons wel weer om vooruit te blijven kijken. Dat wordt nog verder versterkt doordat we weer worden overladen met prachtige bloemen. Hilde fleurt gewoon helemaal op wanneer er weer een bestelbus met bloemen voor het huis langs rijdt. Nog één kuur, dan snel herstellen en dan de focus op de vakantie. Hilde is vastberaden af en toe ook een stukje te gaan skiën. Ik kijk er nu al naar uit.