Een mooie dag

Vandaag was een mooie dag. Na het skiën doe ik meestal een slaapje en het slaapje van vandaag leverde heel veel tranen op, tranen van geluk dit keer. De start van de vakantie was niet helemaal hoe Hilde het in haar hoofdje had. De reis ging eigenlijk prima terwijl ze daar juist erg tegenop keek. Aangekomen in Oostenrijk waren we gelijk enthousiast over ons tijdelijk onderkomen. Een prachtige boerderij halverwege de berg. De deur open en we staan op de piste en terug skiën we zo de garage in.

Toch sloeg de stemming vrij snel om. Hilde heeft eerst wat gerust en daarna moesten we nog wat boodschapjes doen. Halverwege de boodschappen kakte ze volledig in, we zijn naar het appartement gereden en toen was er de volledige ontlading. Ze was zo moe, zo moe. Haar moeheid wisselde ze af met intens verdriet omdat ze zich eigenlijk gelijk realiseerde dat ze op was. Nu, na al die kuren dat ze zich zo sterk heeft gehouden, is het even op. Niet raar, maar Hilde wilde nog zoveel. Ze wilde zelf skiën, ze wilde lekker wandelen, ze wilde dit en ze wilde dat. Maar het lichaam wilde even niet en de eerste dag zijn we een stukje gaan wandelen. Ondanks het werkelijk prachtige landschap, leverde dat één brok frustratie op, 100 meter lopen was teveel gevraagd. Het besef dat alles wat ze wilde even niet ging gebeuren, maakte haar verdrietig, boos en teleurgesteld tegelijk.

Dat duurde even en voor mij was het vooral zoeken hoe ik liefdevol en streng tegelijk kon zijn om haar uit haar coconnetje te krijgen. Inmiddels weet ik dat ik haar de ruimte moet geven om zelf de knop om te zetten. Met de komst van haar ouders werd het een stuk beter. Van maandag op dinsdag heeft ze knop gevonden en heeft ze geaccepteerd dat niet alles gaat zoals zij zou willen. Bij vlagen is de knop nog even zoek, maar ze weet hem in ieder geval steeds weer te vinden. Het wandelen gaat inmiddels een heel stuk beter, vandaag al bijna 3 km bij elkaar. Zo snel kan het dan ook weer gaan.

Maar vandaag was om nog veel meer redenen een mooie dag. Het weer was prachtig, het was heerlijk koud en Levi had gisteren besloten weer eens te willen skiën. Levi skiet al vanaf zijn vierde, maar na zijn epilepsie was het gedaan. Angst had zich van hem meester gemaakt waardoor hij niet meer de berg op durfde. Dat is nu al een paar jaar zo en we doen dan allerlei andere activiteiten met Leef. Maar gisteren zei hij dat hij het graag weer wilde proberen. Hij baalde er van wanneer hij Noah en mij op de ski’s zag weggaan, hij wilde dat ook. Dus gisteren ski’s gehaald en vandaag op de baby-helling voorzichtig geprobeerd te kijken wat hij nog wist. Eerst kleine stukjes omhoog lopen en daarna naar beneden. Dat ging makkelijk. Vervolgens een puntenkaart gehaald en met de sleeplift omhoog. Bovenaan stond de spanning op zijn gezicht te lezen. Het eerste stukje leek hij weer in de angst weg te duiken, maar ineens draaide het om. Hij ging achter me aan, luisterde goed en begon te skiën zoals we dat voor zijn epilepsie al van hem kenden. Zijn gezicht toen hij beneden aangekomen was, is onbetaalbaar, hij wilde gelijk weer naar boven. Hilde kwam met haar ouders kijken en Levi vertoonde ronde na ronde zijn herboren skiplezier.

Zo trots als hij was en zo trots als wij zijn. Daarna ben ik met Noah heerlijk wezen skiën in de zonnige kou terwijl Hilde weer aan de arm van moeders een mooie wandeling heeft gemaakt. De combinatie van zulke mooie momenten met zulks prachtig weer in de met sneeuw overladen bergen deed mij beseffen hoe nietig we zijn, hoe nietig ik ben. Daar vloeiden de tranen en ik vond het fijn, stiekem in mijn bedje, alleen met deze mooie emoties op deze mooie dag.