Ik weet het niet...

Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. We lopen in de supermarkt en Hilde vraagt me wat we vanavond zullen eten en ik weet het niet. Omgeven door eten, maar ik kan echt geen antwoord bedenken. Mijn hoofd is in een soort van automatische piloot geschoten, alles gebeurt op routine zonder gevoel, zonder emotie. De rek is er even uit. Zojuist hebben we te horen gekregen dat mijn moeder, 3 weken geleden nog kerngezond, nu ineens een tumor op haar nier blijkt te hebben. Toevallig ontdekt nadat tijdens een routineonderzoek haar darm lek geprikt is en er een CT-scan gemaakt moest worden voor de 2 volgende operaties. Ik weet het echt effe niet meer.

De week begon zo mooi. Hilde herstelt goed van haar operatie. Ondanks dat de dokter had gezegd dat ze 4-6 weken moest rekenen voor het herstel, heeft Hilde met zichzelf afgesproken het te doen in 4-6 dagen. Niet helemaal reëel natuurlijk, maar het toont wel haar vechtlust. Ze heeft best veel pijn, maar kan daar goed mee omgaan. Op een aantal verdrietige momenten na, staan haar ogen goed, is ze goed te spreken en blij dat dit achter de rug is. De wonden zien er ook prima uit. Wat ze nog lastig vindt is dat ze nog best moe is en (nog) niet hele dagen kan doen wat ze wil. Maar het is niet de moeheid van de chemo’s. Levi noemt het “vertrouwd moe” en dat was het goede woord. Hilde herkent de reacties in haar lichaam weer. Ze herkent de pijn en de moeheid en hoe ze daar op reageert. Vertrouwd dus.

Dinsdag kregen we een telefoontje van de chirurg. Al het weggenomen weefsel is door de patholoog onderzocht en alles was helemaal schoon. Alle snijvlakken schoon, met zelfs een ruime marge. De tumor was nu nog maar 1,1 cm groot. Haar okselklier was helemaal schoon en ook de weggenomen lymfeklieren waren helemaal schoon. Fijn nieuws dus.

Voorheen hadden we nog wat macabere humor over de kanker. Aangezien die nu helemaal weg is hebben we die vervangen door andere humor. Als er iets gebeurt in huize van der Feen, dan roepen we: “krijg nou tieten” en dan hebben we de grootste lol. Hilde zit er heel nuchter en sterk in. Dat haar borsten weg zijn is voor haar grotendeels al geaccepteerd. Dat wordt vooral veroorzaakt door haar onmetelijke drang om te overleven. Anderen lijken er zelfs meer moeite mee te hebben. Hilde laat het ook gewoon aan mensen uit de vertrouwde kring zien. Dat deed ze vanaf de eerste dag na de operatie. Daar word ik zo ongelooflijk trots van.

En dan is het vrijdag. Het slechte nieuws van mijn moeder. We kijken elkaar aan en voelen effe niks meer. Mijn moeder, ook een vechter, sterk en onafhankelijk, nu ineens een kwetsbaar mensje die zich hopeloos afvraagt wat er in godsnaam gebeurd is de afgelopen 3 weken.

Ik weet het niet, ik weet het echt niet. Geef ons weer een paar dagen en dan staan we er weer, maar nu ff niet…