De lente is begonnen
De lente, altijd zo een fijne tijd. De natuur bouwt zich weer op, het zonnetje geeft energie en groei en bloei staan centraal. Zo ook bij Hilde. Sinds haar operatie gaat het goed, heel goed zelfs. Dat ging niet helemaal vanzelf, maar nu maakt ze grote stappen. Afgelopen week heeft ze hele grote stappen gezet en zie ik de lente in haar terug.
Fier en krachtig loopt ze rond. Haar haar groeit in een rap tempo en ze heeft een prachtige kop. Ze straalt van binnen en van buiten en ik realiseer me hoe groot de verschillen in korte tijd soms kunnen zijn. Nu 3,5 week geleden had ze haar operatie, daar had en heeft ze veel pijn van. Met name de spieren die helemaal losgemaakt zijn, moeten zich weer zetten en hechten aan de verschillende lagen. Dat brengt letterlijk spanning met zich mee, waardoor Hilde steeds het idee heeft dat ze een harnas om heeft wat zo nu en dan flink aangetrokken wordt. De wonden genezen echt goed. Ze heeft bijna geen wondvocht gehad en ondanks dat dat heel goed is, zorgt dat er wel voor dat de spanning op de wonden toeneemt. De vocht zorgt normaal gesproken als het ware voor een smeerlaagje.
Vooral de eerste twee weken was het voor Hilde een afwisseling van vechtlust en verdriet. Steeds vechtend voor een snel herstel. Ze wilde oprecht haar herstel in een veel kortere tijd doen dan wat de arts had aangegeven. Dat dat niet altijd lukte, leverde samen met de pijn, soms hele verdrietige momenten op. Dan zat ze er even doorheen. Ze kon nog niet veel en dat frustreerde haar diep. Ze voelde zich nutteloos en daar viel op zo een moment niet tegen te praten. Maar gelukkig waren dat steeds korte momenten waarna de vechtlust het weer won van het verdriet. De 3e week ging het heel hard. Ze heeft weer gefietst, zelfs al een stukje autogereden (voor het eerst sinds oktober), zelf wat boodschapjes gedaan en wat klusjes in huis. Ze is hele dagen op en grotendeels actief en ze voelt zich er heerlijk bij. Gelijk met het ontluiken van de lente ontluikt ook de kracht bij Hilde. Ze wil weer van alles doen, ze heeft weer energie.
Afgelopen week moesten we voor een intake langs het ziekenhuis in Ede en langs de plastisch chirurg. De volgende fase heeft zich namelijk al weer aangediend, de bestraling. Het gaat, weten we nu, om de bestraling van de borststreek van haar linker borst. De oksel hoeft niet, omdat deze helemaal schoon bleek te zijn. Waarom de borststreek dan wel? Dat was ook onze vraag. Omdat ze geen enkel risico willen nemen dat er nog miniscule cellen achtergebleven zouden kunnen zijn die niet te traceren zijn. Morgen, maandag, moeten we naar Arnhem voor weer een CT-scan met ingehouden adem. Dat is nodig om de afstand tussen haar borstwand en het hart te bepalen. De bestraling zal dan ook met ingehouden adem uitgevoerd worden. Dat doen ze om de afstand tussen het te bestralen deel en het hart zo groot mogelijk te maken zodat het hart niet geraakt wordt. Na de intake is de verwachting met ongeveer 10 dagen te starten met de bestraling. Ze krijgt de minimale variant van 16 bestralingen. Omdat we uit waren gegaan van 25, viel dat daarmee een keertje reuze mee.
Bij de plastisch chirurg hebben we gesproken over de borstreconstructie. Deze lijkt al sneller te kunnen dan dat we tot nu toe gehoord hadden. Met een goed jaar zou het al kunnen en Hilde haar buikweefsel is geschikt voor een paar nieuwe borsten. Hilde moet er op dit moment nog niet aan denken omdat het een operatie betreft van 8-10 uur, maar ze is wel vastberaden om het wel te laten doen.
Had me een jaar geleden gezegd dat Hilde haar haar ultrakort zou knippen en haar borsten zou laten verwijderen, dan had ik je aangekeken vol ongeloof en twijfel. Nu loop ik vol trots naast mijn vrouw en vind ik haar aantrekkelijker dan ooit tevoren. We zijn voor ons gevoel aangekomen in de lente van ons leven en dat voelt heerlijk.