Zoeken naar evenwicht

Als er iets kenmerkend is voor de afgelopen weken, dan is het wel de rust. Het afgelopen half jaar was een wilde rit. Een wilde rit met allerlei emoties, met een schema die gedicteerd werd door de behandelingen, met ziekenhuisbezoeken, met iedere keer weer nieuwe dingen om te verwerken en dan opeens is daar die rust. Zo fijn.

We zijn er nog niet, Hilde is net halverwege haar 3e fase, de bestraling. Misschien komt het door haar voortraject, maar de bestraling ervaart ze als “easy”. Ze is net over de helft van haar bestralingen en heeft nauwelijks last van de behandeling. Elke dag tuft ze met de taxi op en neer richting Ede, alwaar ze 4 x 25 seconden bestraald wordt. Het uit- & aankleden kost nog meer tijd. Aan de hand van een 6-tal tattoo-puntjes (jawel haar eerste tattoos) en een laser wordt ze zo neergelegd dat ze iedere keer hetzelfde ligt, daarna in 4 sessies met ingehouden adem 25 seconden vanaf twee kanten bestralen.

Iedere dag gaat er iemand met haar mee in de taxi, gezellige gesprekken en ervaringen staan centraal. Ik begon me al een beetje zorgen te maken want de lijst met mensen die meegingen werd steeds uitgebreider. Ik heb bijna moeten intekenen om ook een keertje mee te kunnen. De mensen bij de radiotherapie (bestraling) vinden het leuk om de meereizende gasten uit te leggen hoe het werkt.

Qua bijwerkingen valt het tot nu toe gelukkig reuze mee. De huid voelt wat strak en het onderliggend weefsel wordt wat harder. Vooraf vreesde Hilde heel erg voor de vermoeidheid die kan optreden bij deze behandeling. Ook daarvan heeft ze tot nog toe eigenlijk geen last. Misschien komt het ook wel door hoe Hilde er op dit moment in zit. Haar laatste moeilijke moment is al weer even geleden, daarna gaat het elke dag beter en grijpt ze de regie in haar leven weer met beide handen aan. Ogenschijnlijk simpele dingen als de was zelf doen zijn voor haar doelstellingen geweest die ze zichzelf iedere keer heeft opgelegd en iedere keer gehaald. Inmiddels draait ze alweer grotendeels mee in de klusjes die het gezinsleven met zich meebrengt. Dat betekent ook even wennen voor iedereen. Zelf ervaar ik als het zoeken naar een nieuw evenwicht. Het afgelopen half jaar heb ik heel veel gedaan, gelukkig met hulp van allemaal lieve mensen. Ik deed bijna alles in huis en daarbij kwam nog de fysieke en mentale zorg voor Hilde.

Nu begint die verhouding weer in evenwicht te komen en hoe gek dat misschien ook klinkt, dat is wel weer even wennen. Maar daar komt die fijne rust weer om de hoek kijken. Die rust geeft ons de tijd en ruimte om samen weer dat evenwicht te vinden.

Al vanaf haar operatie is Hilde gestopt met het dragen van een pruik (of zoals het netjes gezegd moet worden, een haarstukje). Vanaf dat moment heeft ze vol trots haar mooie ronde koppie met (zoals ik het noem) gevlamd grijs kort haar aan de wereld laten zien. Dat het haar goed staat heb ik haar al duizenden keren verteld, maar gelukkig doet bijna iedereen die haar ziet dat ook. Nog nooit in haar leven heeft ze zoveel complimentjes ontvangen, ze straalt dan ook kracht uit. Met die paar mooie dagen zonnige dagen in April heeft ze bovendien een lekker bruin koppie en dat maakt haar uitstraling alleen nog maar krachtiger.

De littekens van de operatie zijn mooi genezen en langzaam aan herwint ze de bewegingsvrijheden weer zoals ze deze gewend was. Ik heb nog geen seconde gemerkt dat Hilde met verdriet, boosheid of wroeging terug kijkt naar het amputeren van haar borsten. Ze is vooral blij dat het nu niet meer terug kan komen. Het is tenslotte lastig om borstkanker te krijgen wanneer je geen borsten meer hebt.

Herboren, vol nieuwe energie staat ze in het leven. Ze verbaast niet alleen mij, maar ook velen om haar heen met de snelheid waarmee ze zich de afgelopen periode herstelt. Pikken we het leven weer op daar waar we gebleven waren? Nee, allesbehalve dat. Dit proces heeft heel veel impact gehad en dat laat zijn tekenen achter. Hoe gek het misschien ook klinkt, we zijn dankbaar dat we juist ook die mooi randjes hebben mogen meemaken in dit verschrikkelijke proces. Nog nooit heb ik me gerealiseerd hoeveel impact zoiets heeft op een mens, op een gezin, op een leven. De statistieken kende ik, maar de impact dus niet. Wat bij mij achterblijft is een diepgeworteld respect voor Hilde, maar ook voor al die vrouwen die dit meegemaakt hebben en nog gaan meemaken. We hopen dat ze allemaal ook die mooie randjes kunnen en mogen ervaren.

Blije berichten dus nu we in rustig vaarwater terecht zijn gekomen. We zijn er nog niet, nog 7 bestralingen en dan volgt weer een nieuwe fase, die van herstel. Nu al kijken we weer vooruit en genieten van het nieuwe evenwicht en van de rust, die fijne rust.