Krijg nou tieten
Een kast vol clichés, zo zou je alle stukjes van de afgelopen 1,5 jaar ook wel kunnen zien. Alle cliches zijn wel voorbij gekomen en ze zijn allemaal zo waar. Nu ook weer, de tijd vliegt. Na haar dubbele borstamputatie in maart 2018 was eerst sprake van 2 jaar wachten op de reconstructie van haar borsten, nu is het 22 april, ruim een jaar later en volgende week zondag 14.00 uur wordt ze verwacht in het ziekenhuis in Zwolle. De reconstructie gaat al plaatsvinden. Afgelopen vrijdag zijn we nog even bij haar behandelend chirurg geweest en die was supertevreden over hoe de wonden van Hilde hersteld zijn.
Spannend en spannend. Spannend omdat ze er naar uit kijkt weer borsten te hebben en “af” te zijn, maar ook spannend omdat ze er niet naar uit kijkt om 10 uur onder het mes te liggen. Het ene moment is het de positieve spanning die de boventoon voert, het andere moment de negatieve spanning. Zal het goed gaan, hoever word ik weer teruggeworpen, ik voel me nu zo goed? Maar overheersend is toch wel die positieve spanning.
Het gaat goed met Hilde, het gaat zelfs heel erg goed met Hilde. Na de grote stappen van herstel van de eerste maanden na de chemo en operatie van vorig jaar was het zo na de zomer wel ff wennen aan het steeds lagere tempo van herstel. Dat hadden ze ook gezegd. De laatste stapjes zijn klein en wanneer je grote stappen gewend bent, dan moet je even schakelen. In januari kwam daar toen het gedonder van haar werk bij. Die periode kostte haar veel energie. Hilde zat toch wel in een bijzondere situatie en had veel vragen. Antwoorden waren er niet en kwamen er niet. De curator vroeg om begrip, dat deed het UWV ook. De organisatie die haar oude werkgever over nam vroeg Hilde vervolgens om begrip en ook een aantal van haar oud collega’s vroegen Hilde om begrip….
Hilde is er uiteindelijk sterk uitgekomen. Ze is gedecideerd in wat ze wil en wat ze niet meer wil. Ze heeft weer veel energie en is bij tijd en wijle onrustig omdat ze haar energie graag weer kwijt wil. Ze is nooit bezig geweest met terugkomen op het niveau van voor de kanker. Ze heeft haar focus gelegd op zo goed mogelijk herstellen en dan zien wat dat betekent. Het oude niveau wil ze niet eens halen. Ze wil niet terug naar de gehaastheid, de stress en het moeten van eerder. Ze wil haar nieuwe niveau halen. Het onderbuikgevoel wat er al een tijdje zat om iets anders te gaan doen, om meer zelf de regie te pakken en zelf de balans te bewaken tussen hard werken en hard genieten, heeft ze ter harte genomen. Dat lukt, ondanks een puberend kind in huis, bijzonder goed. Alle dynamiek uit het gezinsleven is ook ons niet vreemd, met alle frustratie, verdriet en teleurstelling die daar soms bij horen.
We tellen de dagen af en de spanning neem elke dag een beetje toe. Zondag melden en voorbereiden, maandag een uurtje of 10 onder het mes en dan wakker worden met nieuwe borsten, veel pijn en hopelijk een voldaan gevoel. Dan nog 5 à 6 dagen blijven en dan is de focus op het herstel. Eén ding staat voor Hilde als een paal boven water, nog deze zomer kan ze gewoon weer een bikini aan. Krijg nou tieten!