1 meter 40
I'm a Barbie girl in a Barbie world. Life in plastic, it's fantastic. Dat zijn een paar zinnen uit het liedje Barbie Girl van Aqua. Wie mij pakweg 20 tot 25 jaar geleden gezegd zou hebben dat mijn vrouw een “boob job” zou laten doen, een buikwandcorrectie (belly job) en zichzelf ook nog zou voorzien van tattoos, dan had ik je vierkant uitgelachen. Ik had (toen) mijn oordeel klaar. Nu een paar jaartjes wijzer en verder weet ik wel beter. Met trots steun ik Hilde in alle stappen die ze zet. We hebben samen veel beleefd, zij aan zij, hand in hand, fase na fase. Afgelopen week luidde weer een nieuwe fase in. Hilde is geopereerd. Maandag de 29e april was het zover, 10 uur lang onder het mes voor de reconstructie. Na een eerste goede dag op dinsdag werd ze de woensdag erg ziek en donderdagmorgen vroeg werden wij wakker gebeld met het nieuws dat het niet goed ging met Hilde. Haar rechterborst had onvoldoende doorbloeding en ze moest met spoed weer worden geopereerd. Uiteindelijk hebben ze een bloedpropje ontdekt in één van de getransplanteerde bloedvaten. Dit hebben ze gelukkig kunnen hertstellen en daarna werd het een paar dagen heel spannend. Gaat de borst het redden of niet?
Gedurende zo een proces krijg je van alles mee, ook oordelen vanuit je omgeving. Vanuit verschillende hoeken hoorden we signalen dat het weliswaar vervelend was voor Hilde, maar dat ze er toch zelf voor gekozen heeft. Nu word ik niet heel snel boos, maar daar kan ik niet zo goed tegen. Hilde heeft helemaal nergens voor gekozen, anders dan voor het leven. Hilde wilde geen kanker krijgen, ze wilde al helemaal niet dat het erfelijk zou zijn. Hilde wilde liever haar borsten behouden, maar 80% kans op nog een keer borstkanker is niet echt een keuze te noemen. En tot slot, Hilde wilde niet de rest van haar leven elke dag geconfronteerd worden met de consequenties van haar borstkanker.
Hilde is na 9 dagen ziekenhuis gelukkig weer thuisgekomen. Stap voor stap is ze aan het herstellen. Uiteraard gaat het haar weer niet snel genoeg, maar dat toont wederom haar wilskracht. De wilskracht die haar tot nu altijd zo goed geholpen heeft. Ik zie het herstel daarom dan ook met heel veel vertrouwen tegemoet. Wat helpt is dat Hilde zelf ook erg tevreden is met het resultaat van de reconstructie. Het ziet er ook prachtig uit. Vooralsnog een geslaagde “boob job” dus. Het lichaamseigen weefsel is uit haar buik gekomen. Daar heeft ze als bijkomend voordeel dan ook dat haar buik strakgetrokken is (belly job).
De tattoo is zomer vorig jaar al gezet. Samen hebben we een tattoo laten zetten die ons helpt te herinneren waar we doorheen zijn gegaan en wat het ons heeft opgeleverd. Een tattoo als kenmerk van de mooie randjes van de afgelopen kleine 2 jaar en ook als verbinding tussen ons twee. Ik draag mijn tattoo met trots en ontzag. Mijn oordeel is in de loop der jaren dus behoorlijk veranderd. Dat stemt mij dan weer vrolijk. Een oordeel is een oordeel. Niet meer en niet minder dan een mening van een persoon op een bepaald moment. Onder andere omstandigheden en een ander moment kan dat oordeel dus ook zo weer veranderen. Ik gun iedereen de inzichten die wij afgelopen twee jaar hebben opgedaan, zonder alle ellende die dat heeft veroorzaakt.
De drang van Hilde om sneller dan snel te herstellen blijft, maar ze vergeet dan af en toe dat ze vorige week bij elkaar 2 keer onder narcose is geweest en totaal 13 uur onder het mes heeft gelegen. Om haar daar af en toe aan te helpen herinneren heb ik haar littekens opgemeten. Totaal 1 meter 40 aan herinneringen. Dan bindt ze weer in, eventjes uiteraard want die wilskracht, die blijft.