De Salon
“Ik wil zo graag een leuk en positief verhaaltje schrijven”, zo begon ik ons laatste stukje. Aanleiding was dat we weer een paar tikken te verwerken kregen waar we echt geen rekening mee hadden gehouden. Maar vandaag kan ik oprecht een leuk en positief verhaaltje schrijven. Het gaat goed hier in huize van der Feen. Voor anderen soms misschien een beetje saai, maar voor ons opwindend genoeg in alle gebeurtenissen van de afgelopen twee jaar.
Naar aanleiding van het vorige stukje heb ik mij afgevraagd hoe het toch kan dat je steeds sneller schakelt bij dit soort tegenslagen? Zoals Hilde haar diabetes bij de horens heeft gevat alsof het een verkoudheid was, vind ik bijzonder. Zoals we die vreselijke aanval van Levi zo snel weer achter ons weten te laten, verbaast me. Tot het moment dat ik het liedje The Living Years van Mike & the Mechanics hoorde. Een zinsnede uit dat liedje luidt: We only sacrifice the future, it's the bitterness that lasts. Alhoewel niet in deze context bedoeld, interpreteerde ik hem als volgt:
We geven onze toekomst op, wanneer we vervuld zijn en blijven van bitterheid en verdriet.
Onze focus ligt op de toekomst en daarmee automatisch dus niet op de bitterheid en het verdriet. Ik weet ook dat het misschien niet voor iedereen zo werkt, maar voor ons dus wel. Ik vroeg Hilde laatst: “Heb je het idee dat je leven door en na de kanker verrijkt is?” Ze zei volmondig: “Ja”. Dat is toch bijzonder! Ondanks alle ellende, al het verdriet en wetende dat het leven na de kanker nooit meer hetzelfde zal zijn als ervoor, is haar levensdrang zo sterk dat ze het weet om te draaien naar een positieve focus. Dat maakt het voor mij makkelijker om de dingetjes die nog niet zo lekker gaan, of misschien nooit meer lekker zullen gaan geen waarde te geven en al zeker niet de bovenhand te laten voeren. Ik ben zachter geworden als mens, als man en dat maakt dat ik Hilde veel meer ruimte kan geven om af en toe ook even niet lekker in haar vel te zitten, of een opmerking die ze maakt maar even te negeren omdat ik weet dat ze dan moe is. Maar bovenal zijn we samen ook veel kritischer geworden in wat we doen en waarom. Dichter op het leven en verder weg van de gejaagdheid van de maatschappij.
Die positieve focus van Hilde betekent ook dat ze van start is gegaan met haar nieuwe toekomst. Na enig gestoei met de UWV, is Hilde inmiddels van begonnen met haar opleiding. Opleiding? Jazeker, Hilde volgt de opleiding tot medisch pedicure en gaat haar eigen salon beginnen. Naast behandelingen in de salon gaat ze voor een groep ouderen ook als ambulante pedicure aan de slag. En dat als eigen baas. Wauw, wauw en nog eens wauw! Onder de naam Fijn, start ze haar eigen pedicurepraktijk. Fijn, voetzorg met aandacht. Inmiddels is het logo ontwikkeld, wordt haar autootje binnenkort voorzien van reclamestickers, gaan we binnenkort de website bouwen en heb ik mijn kantoor moeten opgeven. Achter ons huis, in wat ooit mijn domein was, verrijst nu Hilde haar salon. Nu hou ik sowieso van klussen, maar dit is toch wel iets speciaals. Einde van het jaar kan ze er aan de slag met haar nieuwe toekomst.
Op de donderdagen (en soms vrijdagen) gaat ze naar school. Veel huiswerk en hard werken, maar als ik zie met hoeveel energie en enthousiasme ze thuiskomt, word ik blij, heel blij.
Qua behandeling zit Hilde in de laatste fase. We zijn laatst weer bij de plastisch chirurg geweest. Die was super tevreden, de volgende stap kan ingepland worden. De puntjes gaan bijna letterlijk op de i gezet worden. Haar borsten gaan worden voorzien van tepels en één van haar borsten krijgt nog een kleine correctie. Dat gaat waarschijnlijk in december gebeuren. Volgens de chirurg een kleine en eenvoudige ingreep. Daarna rest er nog één laatste stap, het tatoeëren van de tepelhof rondom de tepels. Dat zal rond april volgend jaar zijn en dan is Hilde eindelijk af.