Día cero, We Bike 2023

Hilde van der Feen

Gisterenavond was het eindelijk zover. Ik was voor het weekend al klaar met inpakken, dus het weekend zelf liep ik een beetje met de ziel onder mijn arm te wachten, en te wachten en te wachten.Maar gisteravond dus heeft Michèl samen met Levi mij naar het Ibis bij Schiphol gebracht. Want de challenge gaat eindelijk beginnen, 6 dagen op de MTB fietsen in Spanje. Niet voor het eerst natuurlijk, maar toch weer spannend. Voor het eerst alleen, nieuwe omgeving, paar nieuwe gezichten maar vooral ook veel vertrouwde gezichten.

Het was een kort nachtje in het Ibis, want om 3.45 uur stond de wekker al te jengelen en was het tijd om op te staan, vanaf 4 uur was er ontbijt. Niet dat ik om 4 uur ’s morgens zit te wachten op ontbijt, maar ik heb toch wat naar binnen gewerkt. Vervolgens met zijn allen met de shuttle-bus naar Schiphol. Dit jaar liep de douane redelijk gesmeerd en het kostte ons dus niet veel tijd om er langs te komen. En dus hadden we overvloedig veel tijd om te kunnen genieten van een lekkere (en schandalig dure) kop koffie.

Het vliegtuig had iets vertraging, we stegen kort na 7 uur op richting Mardrid. Rond 9.15 uur waren we alweer met de wielen op het asfalt van Barajas Airport Madrid. Dan komt de eeuwigdurende exercitie van het huren van busjes. Vooraf allemaal perfect geregeld, maar schijnbaar toch altijd weer een nieuwe reden waarom dat dan heel lang moet duren. Ons geduld werd dus weer op de proef gesteld om vervolgens de nodige uurtjes te rijden richting Hervás. Ons hotel voor twee nachtjes is een voormalig ziekenhuis, het Hospedria Valle des Ambroz, een prachtig authentiek Spaans gebouw. Mocht er dus wat gebeuren dan liggen we in ieder geval al in het ziekenhuis 🤭.

Het dorp Hervàs is een gezellig dorpje waar we heerlijk met een deel van de groep van tapas hebben genoten, in het zonnetje bij een graadje of 27. Om 16.30 uur stond er een kort fietsritje op de planning. Een uurtje. Maar helaas was ik weer even vergeten dat een uurtje bij de Spanjaarden al snel 2 uurtjes betekent. Het was dus 27 graden en de zon brandde behoorlijk. Een prachtig pad naar beneden door de olijfbomen en kersenbomen. Alleen waar je naar beneden gaat moet je ook weer omhoog. Het pad terug was over een oud spoorlijntje en een beetje vals plat. De combinatie van zo’n reisdag, stukje spanning en de warmte gaf hier en daar al wat vermoeidheidsgevoelens. Vanzelfsprekend ook nog de nodige hypo’s en bij mij juist hoge waardes. We moeten vooral denk ik even de tijd hebben om te kunnen acclimatiseren. Dat moeten we dan vannacht maar doen, want morgen staat de eerste serieuze rit op het programma. Nu dus nog even genieten van een frisse douche en het Spaanse diner, en dan een lekkere een lange nacht maken.