Día dos, We Bike 2023

Hilde van der Feen

Vandaag alweer woensdag. Alle clichés zijn weer waar, wat gaat het snel. Vandaag staat er een route van ongeveer ruim 40 km en een kleine 900 hoogtemeters, althans dat zeggen de Spanjaarden. Als ik iets geleerd heb tijdens de vorige twee edities, is het wel dat de Spanjaarden soms hele andere getallen lijken te hebben dan ik. Vandaag kwam het aardig overeen.

Het begon natuurlijk met de nacht, aardig geslapen, niet heel lekker, maar zeker ook niet slecht.

Om 9.00 uur moesten we weer paraat staan, maar ook dat heb ik geleerd, het loopt zeker niet altijd scherp op de planning. Ik zat wat hoog met mijn bloedsuikers na het ontbijt, dus ben alvast rondjes op de parkeerplaats van het hotel gaan fietsen om de bloedsuikers een beetje naar beneden te krijgen. Toen iedereen klaar was zijn we met zijn allen op de fiets gestapt. In het begin nog stilletjes, beetje warm draaien en toch met een beetje spanning kijken naar wat er komen gaat. We wisten dat we eerst een hele lang klim moesten maken.

Onze gidsen waren bijna meteen de route al kwijt, dus moesten we weer een eindje terug. Nadat we weer op het goede spoor zaten, ging het al snel omhoog, hier en daar een paar pittige stukken, maar over het algemeen klommen we heel geleidelijk omhoog. Door de bossen, en soms met mooie vergezichten. Onderweg weer een sanitaire stop, maar dan wel eentje met een uitzicht. Het zonnetje scheen uitbundig, wederom niet te warm en daarmee een heerlijk temperatuurtje. De klim was 11 km lang. Het ging superlekker, m’n benen voelden goed aan, heerlijk op 1 tempo omhoog en geen haast.

Rond de middag kwamen we aan op het hoogste punt, daar was een mooi uitzicht op het dorp Hervãs en het meer waar we gisteren gefietst hebben. Onder het genot van een Spaans broodje genoten we van het uitzicht. Na ruim drie kwartier hebben we onze tocht vervolgd en daar waar we eerst omhoog moesten, konden we nu uiteraard afdalen, een lange afdaling met veel gravel en onderweg mooie uitzichten, waaronder een prachtige waterval.

Zo rond 15.00 uur arriveerden we weer bij ons hotel. Uiteraard weer met en groep het terras opgedoken voor wat extra vocht en wat hapjes. We hebben daarna de fietsen al in de bus moeten doen, aangezien we morgenochtend gaan verplaatsen naar Ponferrada om daar de volgende routes af te gaan leggen. Nadat ook dat weer was gebeurd, heb ik even kunnen chillen op mijn kamer en het thuisfront even gebeld. Bleek Michèl net bezoek te krijgen van een Spaanse vrouw, lekker dan.

Thuis gaat het gelukkig allemaal helemaal goed, geeft ook een fijn gevoel en rust. Neemt niet weg dat ik Michèl mis. Op een dag als vandaag denk ik heel vaak wat zou Michèl dit gaaf hebben gevonden. Ik kan heerlijk met hem dan even kletsen omdat hij weet hoe zo’n week eruit ziet. Ik geniet dus maar gewoon dubbel voor Michèl en voor mijzelf. Volgend jaar gaan we hoe dan ook gewoon weer samen. Morgen verkassen we dus van Hervás naar Ponferrada. Heel benieuwd wat we daar gaan tegenkomen op de fiets. Ik heb er in ieder geval heel veel zin in.

Vanavond eerst nog een diabetesgesprek en een diner, dat wordt vast weer heel leerzaam en gezellig. M’n waardes heb ik aardig onder controle, ik leer en hoor weer heel veel. Wel fijn om alvast van de zijlijn mee te luisteren over de pomptherapie. Thuis ligt het pakketje voor mij klaar met een insulinepomp. Na deze week stap ik over van de pen naar de pomp. Vind ik nu al spannend.

En dan hadden we vandaag nog iets anders, er werd gedeald tijdens het fietsen, verwacht je toch niet tijdens zo'n challenge. Blijkt toch dat jongere generaties al snel tot die middelen grijpen. Wat deze keer bijzonder maakte is dat ze hun "stuff" aan de oudere generatie probeerde te slijten. Dat is gelukt. Hij zal voortaan het gevoel hebben altijd een appeltaart bij zich te hebben.