Explosión de emoción

Waar ik het vorige verhaaltje nog eindigde met mas, mas, mas… kan ik vandaag vertellen dat we dat hebben gekregen, mas problemas, wel te verstaan. Vandaag een prachtige gevarieerde route, naar het Mirador de la Laguna Negra (dat klinkt alleen al fantastisch). Dat was klimmen en vervolgens weer afdalen en weer klimmen naar het Laguna Negra. Maar eerst even over die mas problemas. Al vrij vroeg in de ochtend hoorden wij dat iemand vanuit groep A was gevallen en haar pols zou hebben gebroken. Dat was even schrikken. We zagen foto’s van dat ze in een isoleerdeken op de grond lag, dus dat maakte de ongerustheid niet kleiner. Uiteindelijk is ze opgehaald met de ambulancia en in het ziekenhuis onderzocht. Alhoewel de pijn er niet minder om is, bleek ze gelukkig geen botbreuken of iets dergelijks te hebben.

Wij mochten direct vanaf de plaats, waar we met de collone met busjes naar toe werden gebracht, beginnen met klimmen. Gelijk 3,5 km over gravel, stenen en flinke gaten in de weg. Naar mate we het eerste stuk omhoog fietsten, merkte we ook dat de temperatuur aan het zakken was en de wind aan het toenemen. Op een kruispunt waar we weer naar beneden konden of omhoog, moesten we, uiteraard, verder omhoog, nog eens 5 km.

Onderweg nam de temperatuur nog verder af en werden we getrakteerd op nevelwolken die met enige regelmaat voorbij kwamen razen. Die enige regelmaat werd al gauw continu en de lange jassen en windjackjes moesten aan. Onderweg heel veel locals die met mandjes rondliepen (en honden). De Spaanse gids Marcos vertelde mij dat de mensen truffels aan het zoeken waren (of eigenlijk de honden). Ze mogen in openbaar natuurgebied truffels zoeken als ze daar een vergunning voor hebben, maximaal 5 kg per persoon.

Uiteindelijk waren we op 2011 meter hoogte bij Mirador de la Laguna Negra, alleen was het meer volledig in nevelen gehuld, mysterieus en mooi tegelijk. Toen we daar waren brak heel voorzichtig de nevel in stukken, waardoor uiteindelijk de pracht van het meer zich langzaam onvouwde.

Na een fotosessie konden we gaan afdalen. Behoorlijk technische stukken met veel rotsen en stenen en vervolgens een heel stuk door het bos heen. Daar was het helaas weer raak, één van de MTB-ers viel in een steil stukje afdaling en sloeg over de kop. Behalve een wat pijnlijke pols en wat beschadigingen aan de fiets, leek ook dat gelukkig mee te vallen.

Nog verder afdalen om vervolgens weer een flink stuk te klimmen. Ik was al halverwege boven en ben toen nog een klein stukje teruggegaan naar Hilde. Heel steady klom ze omhoog, trap voor trap, meter voor meter, ondanks dat het best steil was. Na een korte rustpauze moesten we nog 1,8 km klimmen met afwisselende stijgingspercentages. Bijna iedereen was vooruit en Hilde en ik bleven samen, vergezeld door Petra. Nu was het vandaag 2 oktober en daarmee precies 4 jaar geleden dat Hilde het bericht kreeg dat ze kanker had. Op dat moment, op die berg, samen zij aan zij en op de grenzen van het lichaam fietsend, brak Hilde. Een explosión de emoción. Pijn, vreugde, verdriet, alles in een cocktail maakte dat Hilde keihard wilde huilen. Maar huilen èn fietsen lukte niet tegelijk riep ze hardop. Even stoppen en toen kwamen de tranen. “Ik ben zo blij” riep ze. Niet alleen Hilde stond te janken, maar ik deed ook mee en ook Petra kon de tranen niet binnenhouden. Het was vooral dus een explosión de emoción, een explosie van emotie. Een bijzonder moment op een bijzondere dag met een bijzondere vrouw.

Vervolgens was de harde realiteit er weer en moesten we alle energie en concentratie gebruiken voor een lange afdaling. Prachtige afwisselende stukken, soms makkelijk en snel, maar soms ook technisch en beheerst. Daar raakte iemand van zijn padje af. Letterlijk wel te verstaan, want de derailleur zit met een speciale pad vast aan het frame en die was gebroken. Gelukkig was ons zo vaak op het hart gedrukt dat we allemaal een reserve pad mee moesten nemen dat ook dat probleem snel weer gefixt werd.

Aan het eind van de rit, een km of 5 voor het einde hoor ik plots een harde tik. Vervolgens zit er een hoop beweging in mijn zadel, die vervolgens inzakt. Ik had al een flauw vermoeden wat er was, maar bij terugkomst bij het hotel bleek de zadelklem finaal doormidden gebroken. En dat is niet een onderdeeltje wat ik (of iemand anders) zomaar bij zich heeft. We moeten dus nog even zoeken naar een oplossing, maar dat gaat vast lukken, want fietsen zonder zadel is best vermoeiend.

Al met al een bijzondere dag, vol emoties, liefdevol, uitdagend, pittig, maar bovenal een dag om nooit te vergeten.