Hypo’s, hypers en héroes

Dat was hem dan, dag 6 en daarmee de laatste dag van de MTB-challenge. Het was een gekke dag, met allerlei emoties, maar ook met flinke pech voor een aantal mensen. Het begon vanmorgen met een bijzonder vertrek. We zijn naar het mini-dorpje Lizarra de Izagaondo gebracht waar de start voor onze dagrit zou zijn. Daar stond echter ook een klein kerkje (een kapelletje), waar wij naar binnen gingen voor een bijzonder moment. Eén van de deelnemers heeft afgelopen jaar een geliefd iemand verloren die hem en de Bas van de Goor Foundation altijd een zeer warm hart heeft toegedragen. Hij had haar vlak voor haar sterven beloofd een kaarsje te branden in Spanje, tijdens deze challenge. Ongelofelijk indrukwekkend. Dat werd nog erger toen bleek dat er voor Hilde en mij ook ruimte was geboden om kaarsjes aan te steken. Dat hebben wij gedaan voor onze beide vaders en dat emotioneerde ons waanzinnig. Ik was er totaal niet op voorbereid en het leek alsof er ergens van binnen een tranenkraan volle bak openging.

De eerste 10 tot 15 minuten fietsen gebeurde in een serene stilte, iedereen trapte, niemand sprak. Zelf heb ik dat eerste stuk aardig mijn best moeten doen om mijn zicht op de weg een beetje helder te houden. Achteraf hoorde ik dat dat bij meer mensen het geval was. Super bijzonder en mooi.

Vandaag geen zware etappe, maar wel één langs mooie uitgestrekte landschappen en langs immense grote massieve rotswanden en stroomversnellingen. Onderweg een paar tunnels door de rotswanden heen, daar hadden we de hoofdlampen voor nodig. Een bijzondere ervaring en van mij hadden die tunnels nog veel langer mogen zijn. Zo langzaamaan reden we richting Castillo de Javier, een uit de 10e eeuw stammend kasteel wat nu dienstdoet als bedevaartsoord.

Het laatste stuk heb ik samen met Hilde gefietst. Wat een kanjer, ondanks de pijntjes en de toch wel langzaam binnengeslopen vermoeidheid, heeft ze gedaan waar ze voor kwam en zoveel meer. Een overwinning voor zichtzelf op zichzelf, ik kan niet trotser zijn. Tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat het nu alweer klaar is, terwijl ik nog niet klaar ben. Ik heb genoten van het fietsen, van de mensen, van Hilde, van de omgeving en wanneer er gezegd zou worden ‘we gaan nog een week verder’, dan zei ik gelijk ja.

De aankomst bij Castillo de Javier was dan ook eentje met een dubbel gevoel en dat leidde bij mij tot een stevige ontlading. Nou moet je met fietsen sowieso natuurlijk al goed opletten dat je voldoende drinkt, maar wanneer je ook nog de halve dag aan het janken ben dan vraagt dat nog extra veel aandacht 😜.

Een week vol met hypo’s en hypers, ik voel me schuldig als ik zie, hoor en merk wat diabetes betekent voor mensen, terwijl ik met Noah en Hilde toch ook al wat jaartjes ervaring heb. Het staat nooit uit, het komt nooit gelegen, het helpt je nergens mee, het ontziet je niet en veel mensen denken altijd maar, oh dat gaat toch prima. Stuk voor stuk zijn het héroes (helden), ik ben er trots op dat ik met ze heb mogen fietsen.