Just a perfect day

Dag 5 alweer van de challenge, een werkelijk waar prachtige route naar Piedra Redonda. Flink klimmen door het bos op een pad afwisselend met stenen, gras, takken (heel veel takken) én koeien. Op één koe na die zich wel even in het nauw gedreven voelde, bleven de anderen gewoon stoïcijns liggen op het pad in de schaduw.

Nu was er gisteren sowieso niet heel veel zon en dat kwam de temperatuur zeker ten goede. Wel was de luchtvochtigheid tussen de 80 en 90%, waardoor de kleding al direct na de eerste klim doordrenkt was van het zweet. We zijn getrakteerd op bijzondere uitzichten en we hebben ongelooflijk veel varens gezien. Die varens geven je een heel veilig gevoel, want ze staan aan de rand van het pad. Juist die varens ontnemen je het zicht op wat er daar dicht achter zit, namelijk de vrije val naar beneden. Een veilig gevoel dus, maar ook het besef om geen gekke dingen uit te halen.

Het ging gisteren als een malle. Vooral klimmen, het voelde alsof ik omhoogvloog, helemaal in mijn zone, kop leeg en focus ten top. Het leek dan ook één grote speeltuin gisteren. Na het bereiken van het hoogste punt daalden we af richting de kustlijn, prachtig. Daar hebben we uitzichten cadeau gekregen, zo mooi en hebben we bovendien een stukje (tegen de richting in) gefietst van de Camino de Santiago, de alom bekende pelgrimsroute naar Santiago de Compostella.

Op de terugweg mixten de verschillenden groepen door elkaar en was er geen sprake meer van groep A, B en C, maar één grote klimmende kudde blauwe smurfen. Dat levert, zeker in de kleine dorpjes, de nodige aandacht op. Eén mevrouw vroeg zelfs van welk profteam wij waren. Nu is de definitie van een prof dat hij of zij betaald krijgt om te sporten. Dus zijn wij allemaal profs, want we worden tenslotte betaald om te fietsen.

Hilde heeft ook een superdag achter de rug. Ze heeft haar knop in het koppie echt gevonden, want ze verdomt het om te gaan lopen en dus pakt ze alle hellingen gewoon met de fiets, trap voor trap, meter voor meter, mooi in cadans en mooi in trance.

Just a perfect day, zong Lou Reed al eens. Nou dat was het. Precies dat liedje was ik onderweg aan neuriën en wanneer ik neurie, is dat meestal een goed teken dat ik me happy en vrij voel en iets doe waar ik blij van word. Dus voor alle challengers: Such a perfect day. I’m glad I spend it with you.