Quitate las máscaras

El tiempo vuela, om er maar eens een cliché tegenaan te gooien. De tijd vliegt, het is alweer einde dag 4 van de MTB-challenge. Een soort tussendag waarin we ons verplaatsen van de regio Soria naar de regio Navarra, in een hotel vlak bij de stad Pamplona. Ineens begeven we ons in een luxe hotel met hemelbed zo groot, dat er met gemak nog iemand tussenin kan liggen (en nee ik ben niet aan het solliciteren 😜). Maar dat alles was niet voordat we eerst met de fiets Parque Natural de Las Bardenas Reales hebben aangedaan. Wat een indrukwekkende omgeving. Ik weet niet zo goed hoe je het moet omschrijven, maar als ik het moet proberen dan is het een mengelmoes van een maanlandschap, met een woestijn en een stukje Grand Canyon. Het is vooral onnoemelijk wijds en groot. De blauwe sliert fietsende smurfen door dit landschap was een prachtig gezicht. Geen zware rit, maar wel een rit naar een belachelijk mooie plek waar de nodige fotoshoots zijn geweest.

Je kunt je hier eigenlijk niet anders dan nietig voelen en dat lukte bij mij aardig. Op een aantal momenten heb ik de fiets even terzijde gelegd om foto’s te maken of te laten maken, maar verder alleen maar heen en weer gereden tussen het ene mooie en het andere mooie. Op een moment ben ik een stukje verder het park ingereden en dan sta je ineens alleen met enorme bergsculpturen en ravijnen om je heen. Hoe klein kun je je voelen, het was een mooi therapeutisch momentje.

En juist dat therapeutische momentje sluit heel erg aan bij waarom ik vannacht wakker lag. Nou weet ik dat het bedoeling is ’s nachts vooral te slapen, maar soms heb je van die momenten, dan is er iets wat je bezig houdt en in mijn geval probeer ik dan iets te begrijpen of te plaatsen, zodat ik snap wat er gebeurt. Terwijl Hilde licht knorrend naast me lag, had ik zo’n momentje. Naar aanleiding van de mooie gebeurtenis gisteren met Lennart, hebben Hilde en ik daarover weer gesproken en Hilde gaf aan dat het zo ongelofelijk fijn voelt om in deze groep met lotgenoten te mogen zijn. Ze voelt zich begrepen, gekend en leert elke dag weer bij over diabetes. Ze heeft met heel veel mensen uit de groep in korte tijd een prachtige band opgebouwd en dat geldt voor ondergetekende net zo. Het is zo bijzonder om zelf (weer) te mogen ervaren hoe je bij aanvang bepaalde mensen snel in een hokje stopt. Niet zozeer om bewust over mensen te oordelen, maar omdat onze hersenen nou eenmaal op deze manier werken. We nemen niet de tijd en moeite om ons in elkaar te verdiepen en dus wordt een persoon met bepaalde kenmerken door onze hersenen snel in een bepaalde categorie geplaatst en krijgt daarmee automatisch een bepaald label.

De dynamiek van een groep, onder hoge druk van actief zijn met elkaar, de snelkookpan in het vorige stukje, blijkt wederom een fantastisch middel om de oordelen en labels vanuit het hoofd los te laten en de tijd te hebben (en te nemen) om elkaar echt te leren kennen en oprechte interesse en aandacht te geven. Daardoor ervaren wij weer hoe mooi dat is, om op deze manier mensen te leren kennen zonder oordelen. Hilde net zo, ze zei dat je bij mensen merkt dat er een bepaalde openheid begint te ontstaan, we krijgen als het ware bij elkaar toegang tot wie we echt zijn, de maskers gaan af, quitate las máscaras.