Una roca que cae

Alweer dag 5 van de MTB-challenge, vandaag stond een route naar Cascada de Artazul op de agenda. Gisteravond hebben we een diner gehad samen met de Spanjaarden en zij hebben ons na afloop meegenomen in de twee laatste routes (vandaag dus en morgen). Het is mooi om te zien hoe trots de Spanjaarden zijn dat we bij hen op bezoek zijn. Maar wat een lawaai kunnen ze maken. Spaanse gezelligheid lijkt samen te gaan met een iets verhoogd stemvolume en een beetje (veel) alcohol.

Gisteren is mijn fiets tijdelijk geconfisqueerd door de fotograaf (Ronald Hoogendoorn), om een mooi plaatje te maken. Ik kreeg de foto van hem toegestuurd, wat een plaatje!

Vannacht hemels geslapen, maar dat kan ook bijna niet anders in een hemelbed, dus de ochtend kwam eigenlijk iets te vroeg. Dan denk je misschien, wanneer je lekker geslapen hebt, dan word je ook lekker wakker, maar niets bleek minder waar. Het ergste van deze ochtend is dat Hilde als eerste tegen mij zegt: “het gaat de hele dag regenen”. Nou lekker dan, goedemorgen! Dus voor we aan het ontbijt zaten hebben we alle weerapps wel geraadpleegd, het leek wel mee te vallen.

We moesten allebei wel een beetje zin maken, maar millimeter voor millimeter kwam dat en de route was totaal anders dan wat we gisteren hebben gedaan. Onderweg zei één van de mederijders, het lijkt hier wel Limburg, maar dan wat groter (en hoger). De nevel en mist (weer hè) draait de hele tijd om eens heen, af en toe vallen er wat druppels, maar zodra we besluiten een regenjas aan te trekken spelen de weergoden een flauw spelletje met ons, door te stoppen met regenen. Zo ging dat de hele dag door, aan, uit, aan, uit, aan, uit, …. Vlak voor een steile klim van 1 km was het even hergroeperen en daar gebeurde het. Ik was getuige van, naar wat ik dacht, een propuesta de amor, een liefdesverzoek. Ik hoor nog net iemand tegen Hilde zeggen, dat ik nou net op jou moet vallen. Je snapt dat dat wat met je doet wanneer je iemand dat tegen je vrouw hoort zeggen, maar de context was heééél anders. Eén van de groepsleden viel om en viel tegen Hilde aan die daardoor achteroverviel met vervolgens diegene boven op haar. De schreeuw van Hilde deed me het ergste denken. Ze was met haar stuitje precies op de zadelpunt terecht gekomen en dat deed flink pijn. Met de aandacht van de trauma-arts en internist leek er in ieder geval geen blijvende schade te zijn. Hilde kreeg het aanbod om eventueel met de auto terug te gaan of verder te gaan op en elektrische MTB, maar dat was vloeken in de kerk. Ze ging zelf verder, punt uit. Toen de ergste schrik weg was en de pijnstillers hun werk begonnen te doen, zei degene die tegen Hilde was gevallen, “dat ik nou net op jou moet vallen”. Dus zelfde tekst, andere context. Zelf was ik erg geschrokken en had dezelfde eerste reactie als Hilde, “dit was hem dan”. Gelukkig viel dat mee en Hilde kon weer verder. Gelijk de klim van 1 km om weer te starten, dus het positieve was dat ze meteen kon voelen hoe het ging. Dat ging prima, alleen zat ze nog heel hoog in haar emotie, dus die moest even zakken en af en toe ging dat gepaard met huilbuien en krachttermen. Resultaat van dit akkefietje was wel dat twee stoere Spanjaarden de hele dag niet meer van de zijde van Hilde zijn geweken en Hilde meer duimpjes van iedereen heeft gekregen dan een populaire post op Facebook.

Uiteindelijk konden we dus gelukkig verder, op weg naar de waterval. Een hele afwisselende route en steeds maar weer dat jasje aan en jasje uit. Na de pauze begon het toch wat consequenter te regenen. Het voordeel daarvan is wel dat we niet steeds hoefde te wisselen. Uiteindelijk allemaal onder de modder zijn we weer thuisgekomen waar Hilde snel het bad heeft laten vollopen om even haar lichaam wat tijd te geven om te herstellen. Terugkijken was het schrikken, maar het lijkt gelukkig mee te vallen. Ook de regen is uiteindelijk weer flink meegevallen. En dan die titel, una roca que cae, een vallende rots. Wat die nu te maken heeft met de strekking van het verhaal laten we geheel over aan de fantasie van onze lezers.